ആ ഗ്ലാസ് താഴെ വയ്ക്കൂ
മുഹമ്മദ്
പ്രൊഫസര്‍ അന്നു തന്റെ ക്ലാസ് ആരംഭിച്ചത് വളരെ
ഹൃദ്യമായിട്ടായിരുന്നു. അല്‍പം വെള്ളം നിറച്ച ഒരു ഗ്ലാസ് എല്ലാവരും കാണത്തക്കവിധം ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം കുട്ടികളോടു ചോദിച്ചു:
''നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായത്തില്‍ ഇതിന് എത്ര
ഭാരം വരും?''
''50 ഗ്രാം... '' ''100 ഗ്രാം... '' ''125 ഗ്രാം... '' കുട്ടികളുടെ മറുപടികള്‍ പല വഴിക്കുപോയി. പ്രൊഫസര്‍ പറഞ്ഞു: ''തൂക്കിനോക്കാത്ത സ്ഥിതിക്ക് ഇതിന്റെ ഭാരം എത്രയുണ്ടെന്നു കൃത്യമായി പറയാന്‍ എനിക്കും കഴിയില്ല. പക്ഷേ, വിഷയമിതല്ല. ഞാനീ ഗ്ലാസ് മിനിറ്റുകളോളം ഇങ്ങനെ പൊക്കിപ്പിടിച്ചുനിന്നാല്‍ എന്താണു സംഭവിക്കുക? ഇതാണെന്റെ ചോദ്യം'' കുട്ടികള്‍ പറഞ്ഞു: ''പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും സംഭവിക്കില്ല.''
''ശരി, ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല. എന്നാല്‍ ഒരു മണിക്കൂറോളം പൊക്കിപ്പിടിച്ചുനിന്നാലോ?''
''സാറിന്റെ കൈ വേദനിക്കാന്‍ തുടങ്ങും.'' കൂട്ടത്തില്‍പ്പെട്ട ഒരു കുട്ടി പറഞ്ഞു.
''ഇനി ഒരു ദിവസം മുഴുവന്‍ ഇങ്ങനെ പിടിച്ചുനിന്നാലോ?''
''കൈ മരവിച്ചുപോകും. പേശികള്‍ക്ക് തളര്‍ച്ചയും വരും.''
''വളരെ ശരിയായ ഉത്തരം, ഇനി ഞാന്‍ ചോദിക്കട്ടെ, ഇത്രയും സമയത്തിനിടയില്‍ ഗ്ലാസിന്റെ ഭാരത്തില്‍ വല്ല വ്യത്യാസവും ഉണ്ടായോ?''
''ഇല്ല.'' -കുട്ടികള്‍
''എങ്കില്‍ എന്തുകൊണ്ടാണ് സമയം കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച് പേശികള്‍ക്കു തളര്‍ച്ചയും കൈക്ക് വേദനയുമെല്ലാം അനുഭവപ്പെടുന്നത്?''
ഉത്തരം മുട്ടി. കുട്ടികള്‍ പല കാരണവും ആലോചിച്ചുനോക്കിയെങ്കിലും കൃത്യമായ മറുപടി പറയാന്‍ അവര്‍ക്കായില്ല. ഒടുവില്‍ പ്രൊഫസര്‍ മറ്റൊരു ചോദ്യം അവര്‍ക്കിട്ടുകൊടുത്തു. ''ആകട്ടെ, കൈക്ക് വേദനയും തളര്‍ച്ചയും വന്നുപെടാതിരിക്കാന്‍ ഇനിയെന്തു ചെയ്യണം?''
''ഗ്ലാസ് താഴെ വയ്ക്കുകതന്നെ'' കുട്ടികള്‍ ഒന്നടങ്കം പറഞ്ഞു.
''വളരെ കൃത്യമായ മറുപടി, ഇതാണു കുട്ടികളേ, നമ്മുടെ നിത്യജീവിതത്തിലും നാം ചെയ്യേണ്ടത്. ഗ്ലാസ് താഴെ വയ്ക്കുക. അഥവാ, നിഷേധാത്മകമായ ചിന്തകളെ മനസില്‍നിന്നും ഇറക്കിവയ്ക്കുക. നിഷേധാത്മകചിന്തകള്‍ ഈ ഗ്ലാസ് പോലെയാണ്. അവയെ നാം വെറുതെ തലയിലേറ്റി നടക്കുന്നു. അല്‍പനേരത്തേയ്ക്കു മാത്രമാണ് ഏറ്റുന്നതെതെങ്കില്‍ വലിയ പ്രയാസങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായേക്കില്ല. പക്ഷേ, മണിക്കൂറുകളോളം വച്ചാല്‍ തല പുകയാന്‍ തുടങ്ങും. ഒരു ദിവസം മുഴുവന്‍ ആ പ്രശ്‌നവുമേറ്റിയാണു കഴിയുന്നതെങ്കില്‍ തല പുകച്ചില്‍ മനസ്സംഘര്‍ഷത്തിലേക്കും ഒടുവില്‍ മാനസികരോഗത്തിലേക്കും വഴിമാറും. ദിവസങ്ങളോളം അതുമായി കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ നിര്‍മാണാത്മകമായതൊന്നും ചെയ്യാന്‍ കഴിയാത്തവിധം മനസ് തളര്‍ന്ന് ഒന്നിലും താല്‍പര്യമില്ലാത്തവരായി മാറും നാം. അതിനാല്‍ കൈ വേദനിക്കാതിരിക്കാന്‍ ഗ്ലാസ് നിലത്തുവയ്ക്കണമെന്നപോലെ മനസ് വേദനിക്കാതിരിക്കാന്‍ പ്രശ്‌നങ്ങളെ തലയില്‍വച്ചുനടക്കാതെ വേഗം അവയെ താഴെയിറിക്കിവച്ചു നാം നമ്മുടെ പണി നോക്കുക.''
ഭാരങ്ങള്‍ തലയിലേറ്റാനും തലയില്‍നിന്നിറക്കിവയ്ക്കാനും തുല്യരീതിയില്‍ നമുക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടെങ്കില്‍ എന്തിനു നാം അനാവശ്യഭാരങ്ങളേറ്റി വെറുതെ നടുവൊടിക്കുന്നു? തിളപ്പിച്ച വെള്ളത്തില്‍ കൈയിട്ട് 'എന്റെ കൈ വേദനിക്കുന്നേ' എന്നു പറഞ്ഞ് എന്തിനു നിലവിളിച്ചു കഴിയണം? വേഗംതന്നെ കൈ വലിച്ചൂരിയാല്‍ പ്രശ്‌നം തീരില്ലേ? വായില്‍ കല്ലുകടിച്ചാല്‍ കണ്ണുംപൂട്ടി അതു തുപ്പിക്കളഞ്ഞാല്‍ മതി. എന്നിട്ടും അതു ചെയ്യാതെ പരാതിയുമായി നടക്കുന്നതെന്തിനാണ്? ശരീരത്തില്‍ കയറിക്കൂടിയ വിഷജീവിയെ ഒന്നു കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞാല്‍ മതി, തെറിച്ചുപോകും. എന്നിട്ടും, നാം അതിനെ ശരീരത്തില്‍തന്നെ വച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒടുവില്‍ അതിന്റെ ദംശനമേറ്റ് പുളയുമ്പോള്‍ തീര്‍ത്താല്‍ തീരാത്ത പരാതിയുമായി കഴിയുന്നു! ഇതെന്ത് അസുഖമാണ്? പല വ്യക്തികളും എനിക്കു വളരെയേറെ ദ്രോഹം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ എനിക്ക് ഏറ്റവും അധികം ദോഷം ചെയ്തിട്ടുള്ളത് ഞാന്‍ തന്നെയാണെന്നു പറഞ്ഞ ഒരു ധര്‍മോപദേഷ്ടാവിന്റെ വാക്കുകള്‍ എന്നെന്നും സ്മരിക്കപ്പെടട്ടെ.
നാം അനുവദിക്കാതെ ഒരു ചിന്തയും നമ്മിലേക്കു കടന്നുവരില്ല. പ്രവേശനാനുമതി കൊടുക്കുമ്പോഴാണ് ചിന്തകള്‍ നമ്മില്‍ കയറി സൈ്വരവിഹാരം നടത്തുക. അതിനാല്‍ ഒരാള്‍ എന്തു ചിന്തിക്കുന്നുവെന്ന ചിന്തയ്ക്കു ചെറുതല്ലാത്ത പ്രാധാന്യമുണ്ട്. നല്ല ചിന്തയ്ക്കാണു മനസിലേക്കു പ്രവേശനാനുമതി കൊടുക്കുന്നതെങ്കില്‍ നന്മ കിട്ടും. കാണുന്നതും കേള്‍ക്കുന്നതുമെല്ലാം നന്മ മാത്രമായിരിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇനി നിഷേധാത്മകചിന്തയ്ക്കാണ് അനുമതി കൊടുക്കുന്നതെങ്കില്‍ എല്ലാ നന്മകളും നമുക്ക് നിഷേധിക്കപ്പെടും. ചുറ്റും പ്രശ്‌നങ്ങളും പ്രയാസങ്ങളും മാത്രമേ കാണുകയും കേള്‍ക്കുകയുമുള്ളൂ. അപ്പോള്‍ ഒരാളുടെ സന്തോഷത്തിനും സന്താപത്തിനും അന്യരല്ല, അയാള്‍തന്നെയാണ് ഉത്തരവാദി. അതിനാല്‍ അവനവന്‍ ചെയ്തുകൂട്ടിയതുമൂലമുണ്ടായതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം അന്യരില്‍ കെട്ടിവച്ചു സമയം കളയാതെ ആ ഗ്ലാസ് താഴെ വയ്ക്കുക, കൈ കുഴയാതെ രക്ഷപ്പെടാം
''50 ഗ്രാം... '' ''100 ഗ്രാം... '' ''125 ഗ്രാം... '' കുട്ടികളുടെ മറുപടികള്‍ പല വഴിക്കുപോയി. പ്രൊഫസര്‍ പറഞ്ഞു: ''തൂക്കിനോക്കാത്ത സ്ഥിതിക്ക് ഇതിന്റെ ഭാരം എത്രയുണ്ടെന്നു കൃത്യമായി പറയാന്‍ എനിക്കും കഴിയില്ല. പക്ഷേ, വിഷയമിതല്ല. ഞാനീ ഗ്ലാസ് മിനിറ്റുകളോളം ഇങ്ങനെ പൊക്കിപ്പിടിച്ചുനിന്നാല്‍ എന്താണു സംഭവിക്കുക? ഇതാണെന്റെ ചോദ്യം'' കുട്ടികള്‍ പറഞ്ഞു: ''പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും സംഭവിക്കില്ല.''
''ശരി, ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല. എന്നാല്‍ ഒരു മണിക്കൂറോളം പൊക്കിപ്പിടിച്ചുനിന്നാലോ?''
''സാറിന്റെ കൈ വേദനിക്കാന്‍ തുടങ്ങും.'' കൂട്ടത്തില്‍പ്പെട്ട ഒരു കുട്ടി പറഞ്ഞു.
''ഇനി ഒരു ദിവസം മുഴുവന്‍ ഇങ്ങനെ പിടിച്ചുനിന്നാലോ?''
''കൈ മരവിച്ചുപോകും. പേശികള്‍ക്ക് തളര്‍ച്ചയും വരും.''
''വളരെ ശരിയായ ഉത്തരം, ഇനി ഞാന്‍ ചോദിക്കട്ടെ, ഇത്രയും സമയത്തിനിടയില്‍ ഗ്ലാസിന്റെ ഭാരത്തില്‍ വല്ല വ്യത്യാസവും ഉണ്ടായോ?''
''ഇല്ല.'' -കുട്ടികള്‍
''എങ്കില്‍ എന്തുകൊണ്ടാണ് സമയം കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച് പേശികള്‍ക്കു തളര്‍ച്ചയും കൈക്ക് വേദനയുമെല്ലാം അനുഭവപ്പെടുന്നത്?''
ഉത്തരം മുട്ടി. കുട്ടികള്‍ പല കാരണവും ആലോചിച്ചുനോക്കിയെങ്കിലും കൃത്യമായ മറുപടി പറയാന്‍ അവര്‍ക്കായില്ല. ഒടുവില്‍ പ്രൊഫസര്‍ മറ്റൊരു ചോദ്യം അവര്‍ക്കിട്ടുകൊടുത്തു. ''ആകട്ടെ, കൈക്ക് വേദനയും തളര്‍ച്ചയും വന്നുപെടാതിരിക്കാന്‍ ഇനിയെന്തു ചെയ്യണം?''
''ഗ്ലാസ് താഴെ വയ്ക്കുകതന്നെ'' കുട്ടികള്‍ ഒന്നടങ്കം പറഞ്ഞു.
''വളരെ കൃത്യമായ മറുപടി, ഇതാണു കുട്ടികളേ, നമ്മുടെ നിത്യജീവിതത്തിലും നാം ചെയ്യേണ്ടത്. ഗ്ലാസ് താഴെ വയ്ക്കുക. അഥവാ, നിഷേധാത്മകമായ ചിന്തകളെ മനസില്‍നിന്നും ഇറക്കിവയ്ക്കുക. നിഷേധാത്മകചിന്തകള്‍ ഈ ഗ്ലാസ് പോലെയാണ്. അവയെ നാം വെറുതെ തലയിലേറ്റി നടക്കുന്നു. അല്‍പനേരത്തേയ്ക്കു മാത്രമാണ് ഏറ്റുന്നതെതെങ്കില്‍ വലിയ പ്രയാസങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായേക്കില്ല. പക്ഷേ, മണിക്കൂറുകളോളം വച്ചാല്‍ തല പുകയാന്‍ തുടങ്ങും. ഒരു ദിവസം മുഴുവന്‍ ആ പ്രശ്‌നവുമേറ്റിയാണു കഴിയുന്നതെങ്കില്‍ തല പുകച്ചില്‍ മനസ്സംഘര്‍ഷത്തിലേക്കും ഒടുവില്‍ മാനസികരോഗത്തിലേക്കും വഴിമാറും. ദിവസങ്ങളോളം അതുമായി കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ നിര്‍മാണാത്മകമായതൊന്നും ചെയ്യാന്‍ കഴിയാത്തവിധം മനസ് തളര്‍ന്ന് ഒന്നിലും താല്‍പര്യമില്ലാത്തവരായി മാറും നാം. അതിനാല്‍ കൈ വേദനിക്കാതിരിക്കാന്‍ ഗ്ലാസ് നിലത്തുവയ്ക്കണമെന്നപോലെ മനസ് വേദനിക്കാതിരിക്കാന്‍ പ്രശ്‌നങ്ങളെ തലയില്‍വച്ചുനടക്കാതെ വേഗം അവയെ താഴെയിറിക്കിവച്ചു നാം നമ്മുടെ പണി നോക്കുക.''
ഭാരങ്ങള്‍ തലയിലേറ്റാനും തലയില്‍നിന്നിറക്കിവയ്ക്കാനും തുല്യരീതിയില്‍ നമുക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടെങ്കില്‍ എന്തിനു നാം അനാവശ്യഭാരങ്ങളേറ്റി വെറുതെ നടുവൊടിക്കുന്നു? തിളപ്പിച്ച വെള്ളത്തില്‍ കൈയിട്ട് 'എന്റെ കൈ വേദനിക്കുന്നേ' എന്നു പറഞ്ഞ് എന്തിനു നിലവിളിച്ചു കഴിയണം? വേഗംതന്നെ കൈ വലിച്ചൂരിയാല്‍ പ്രശ്‌നം തീരില്ലേ? വായില്‍ കല്ലുകടിച്ചാല്‍ കണ്ണുംപൂട്ടി അതു തുപ്പിക്കളഞ്ഞാല്‍ മതി. എന്നിട്ടും അതു ചെയ്യാതെ പരാതിയുമായി നടക്കുന്നതെന്തിനാണ്? ശരീരത്തില്‍ കയറിക്കൂടിയ വിഷജീവിയെ ഒന്നു കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞാല്‍ മതി, തെറിച്ചുപോകും. എന്നിട്ടും, നാം അതിനെ ശരീരത്തില്‍തന്നെ വച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒടുവില്‍ അതിന്റെ ദംശനമേറ്റ് പുളയുമ്പോള്‍ തീര്‍ത്താല്‍ തീരാത്ത പരാതിയുമായി കഴിയുന്നു! ഇതെന്ത് അസുഖമാണ്? പല വ്യക്തികളും എനിക്കു വളരെയേറെ ദ്രോഹം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ എനിക്ക് ഏറ്റവും അധികം ദോഷം ചെയ്തിട്ടുള്ളത് ഞാന്‍ തന്നെയാണെന്നു പറഞ്ഞ ഒരു ധര്‍മോപദേഷ്ടാവിന്റെ വാക്കുകള്‍ എന്നെന്നും സ്മരിക്കപ്പെടട്ടെ.
നാം അനുവദിക്കാതെ ഒരു ചിന്തയും നമ്മിലേക്കു കടന്നുവരില്ല. പ്രവേശനാനുമതി കൊടുക്കുമ്പോഴാണ് ചിന്തകള്‍ നമ്മില്‍ കയറി സൈ്വരവിഹാരം നടത്തുക. അതിനാല്‍ ഒരാള്‍ എന്തു ചിന്തിക്കുന്നുവെന്ന ചിന്തയ്ക്കു ചെറുതല്ലാത്ത പ്രാധാന്യമുണ്ട്. നല്ല ചിന്തയ്ക്കാണു മനസിലേക്കു പ്രവേശനാനുമതി കൊടുക്കുന്നതെങ്കില്‍ നന്മ കിട്ടും. കാണുന്നതും കേള്‍ക്കുന്നതുമെല്ലാം നന്മ മാത്രമായിരിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇനി നിഷേധാത്മകചിന്തയ്ക്കാണ് അനുമതി കൊടുക്കുന്നതെങ്കില്‍ എല്ലാ നന്മകളും നമുക്ക് നിഷേധിക്കപ്പെടും. ചുറ്റും പ്രശ്‌നങ്ങളും പ്രയാസങ്ങളും മാത്രമേ കാണുകയും കേള്‍ക്കുകയുമുള്ളൂ. അപ്പോള്‍ ഒരാളുടെ സന്തോഷത്തിനും സന്താപത്തിനും അന്യരല്ല, അയാള്‍തന്നെയാണ് ഉത്തരവാദി. അതിനാല്‍ അവനവന്‍ ചെയ്തുകൂട്ടിയതുമൂലമുണ്ടായതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം അന്യരില്‍ കെട്ടിവച്ചു സമയം കളയാതെ ആ ഗ്ലാസ് താഴെ വയ്ക്കുക, കൈ കുഴയാതെ രക്ഷപ്പെടാം
